Του Στρατή Μαζίδη
«Πότε έγινε αυτό;» θα μου πείτε. Δεν έγινε. Τώρα γίνεται. Το πλοίο είναι η Ελλάδα, το οποίο όταν έπρεπε δεν πέρασε από τις απαραίτητες επισκευές ενώ παράλληλα έπλεε επί χρόνια στις θάλασσες δίχως να πληρεί τις απαραίτητες προδιαγραφές.
Το πλοίο βουλιάζει. Στη γέφυρα βρίσκονται καπεταναίοι που όχι μόνο δεν έχουν ξανακαπετανάψει αλλά δε γνωρίζουν ούτε καν μπάνιο.
Και πίσω στα καταστρώματα περπατούν ανέμελα όλοι εκείνοι, η βιωτή των οποίων μας έφτασε ως εδώ.
40ρηδες και 45ρηδες, 40αρες και 45αρες πρόωρα συνταξιοδοτημένοι πάνω στο πλέον παραγωγικό κομμάτι της ηλικίας τους κάθονται και αγνατεύουν αμέριμνοι στο κατάστρωμα συνεχίζοντας προκλητικά να απολαμβάνουν το ποτό τους ενώ κάτω στο μηχανοστάσιο βρίσκονται τα κορόιδα, τα οποία ενίοτε είναι και μεγαλύτερης ηλικίας! Το πλοίο μπάζει νερά, έχει πάρει κλίση, τα χέρια δε φτάνουν στο μηχανοστάσιο, όπου ήδη σημειώνονται θύματα αλλά οι ευλογημένοι (που αποδεικνύονται κατάρα για τους υπόλοιπους) ατενίζουν τον ορίζοντα.
Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν πρόκειται για δυνατό μπότζι αλλά κλίση.
«Ρε άστε τα ποτά κι ελάτε να βοηθήσετε! Πνιγόμαστε!»
«Α! Εμάς μας είπαν ότι μετά από λίγες βάρδιες μπορούμε να καθόμαστε σε όλο το ταξίδι»
Την ίδια στιγμή οι καπεταναίοι φορτώνουν κι άλλο κόσμο στο κατάστρωμα ενώ παράλληλα ζητούν από τα πληρώματα στις μηχανές να κάνουν διπλές και τριπλές βάρδιες.
Όμως κύριοι ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ καράβι που να μη βούλιαξε όταν την ώρα της μεγάλης μάχης με τη θάλασσα δεν τα έδωσαν όλοι όλα.
Και αυτήν την στιγμή η Ελλάδα είναι ένα τέτοιο πλοίο. Ουδεμία σημασία έχει αν πλέει στο Αιγαίο (δραχμή) ή την Αδριατική (ευρώ). Σημασία έχει πως χτυπάει alert και περιμένουν όλοι από μια μειοψηφία να πετύχει το αδύνατο.
Όμως κι αυτή η μειοψηφία κουράστηκε. Βαρέθηκε να πληρώνει τις συντάξεις και τα εφάπαξ των συνομιλήκων της. Εγώ, σου λέει, είμαι ούτως ή άλλως κλεισμένος στο μηχανοστάσιο που μπάζει νερά, Ηλιο δε θα δω. Τέλος. Ας πάει άπατο το σαπιοκάραβο. Άλλωστε αφού είναι σάπιο και κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για αυτό, ίσως τελικά αυτό να είναι και το τέλος που αξίζει σε πλοίο και επιβαίνοντες.
Κι όσο για εκείνους που κάθονταν αμέριμνοι στο κατάστρωμα ενώ το πλήρωμα πνιγόταν στο μηχανοστάσιο, θα βρέθουν δίχως να το καταλάβουν μέσα στην αγριεμένη θάλασσα μετά τη δύση του Ηλίου.
freepen.gr
«Πότε έγινε αυτό;» θα μου πείτε. Δεν έγινε. Τώρα γίνεται. Το πλοίο είναι η Ελλάδα, το οποίο όταν έπρεπε δεν πέρασε από τις απαραίτητες επισκευές ενώ παράλληλα έπλεε επί χρόνια στις θάλασσες δίχως να πληρεί τις απαραίτητες προδιαγραφές.
Το πλοίο βουλιάζει. Στη γέφυρα βρίσκονται καπεταναίοι που όχι μόνο δεν έχουν ξανακαπετανάψει αλλά δε γνωρίζουν ούτε καν μπάνιο.
Και πίσω στα καταστρώματα περπατούν ανέμελα όλοι εκείνοι, η βιωτή των οποίων μας έφτασε ως εδώ.
40ρηδες και 45ρηδες, 40αρες και 45αρες πρόωρα συνταξιοδοτημένοι πάνω στο πλέον παραγωγικό κομμάτι της ηλικίας τους κάθονται και αγνατεύουν αμέριμνοι στο κατάστρωμα συνεχίζοντας προκλητικά να απολαμβάνουν το ποτό τους ενώ κάτω στο μηχανοστάσιο βρίσκονται τα κορόιδα, τα οποία ενίοτε είναι και μεγαλύτερης ηλικίας! Το πλοίο μπάζει νερά, έχει πάρει κλίση, τα χέρια δε φτάνουν στο μηχανοστάσιο, όπου ήδη σημειώνονται θύματα αλλά οι ευλογημένοι (που αποδεικνύονται κατάρα για τους υπόλοιπους) ατενίζουν τον ορίζοντα.
Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν πρόκειται για δυνατό μπότζι αλλά κλίση.
«Ρε άστε τα ποτά κι ελάτε να βοηθήσετε! Πνιγόμαστε!»
«Α! Εμάς μας είπαν ότι μετά από λίγες βάρδιες μπορούμε να καθόμαστε σε όλο το ταξίδι»
Την ίδια στιγμή οι καπεταναίοι φορτώνουν κι άλλο κόσμο στο κατάστρωμα ενώ παράλληλα ζητούν από τα πληρώματα στις μηχανές να κάνουν διπλές και τριπλές βάρδιες.
Όμως κύριοι ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ καράβι που να μη βούλιαξε όταν την ώρα της μεγάλης μάχης με τη θάλασσα δεν τα έδωσαν όλοι όλα.
Και αυτήν την στιγμή η Ελλάδα είναι ένα τέτοιο πλοίο. Ουδεμία σημασία έχει αν πλέει στο Αιγαίο (δραχμή) ή την Αδριατική (ευρώ). Σημασία έχει πως χτυπάει alert και περιμένουν όλοι από μια μειοψηφία να πετύχει το αδύνατο.
Όμως κι αυτή η μειοψηφία κουράστηκε. Βαρέθηκε να πληρώνει τις συντάξεις και τα εφάπαξ των συνομιλήκων της. Εγώ, σου λέει, είμαι ούτως ή άλλως κλεισμένος στο μηχανοστάσιο που μπάζει νερά, Ηλιο δε θα δω. Τέλος. Ας πάει άπατο το σαπιοκάραβο. Άλλωστε αφού είναι σάπιο και κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για αυτό, ίσως τελικά αυτό να είναι και το τέλος που αξίζει σε πλοίο και επιβαίνοντες.
Κι όσο για εκείνους που κάθονταν αμέριμνοι στο κατάστρωμα ενώ το πλήρωμα πνιγόταν στο μηχανοστάσιο, θα βρέθουν δίχως να το καταλάβουν μέσα στην αγριεμένη θάλασσα μετά τη δύση του Ηλίου.
freepen.gr